O teu vento mañaneiro, os teus pasos de pedra, gaivotas berrando o mencer. Boto de menos o teu olor e teu son, toda esa xente. Os bares, os brindis, as praias. A xente coñecida e a xente por coñecer. O rock. O meu sitio secreto donde compartin un anaquiño da miña vida e se perderon tantas conversas. Boto de menos escoita-las risas antes de cear no bar. A cervexa e o whisky, o viño barato. Os paseos en coche sen rumbo. Ver como amanece, cando xa non vexo nada. Os meus nenos. Extraño as boas conversas sentada na barra, os concertos. As discusións familiares. Chegar tarde e durmir no campo.

Pinta-lo mar.

Saír soa cando xa pasan das 12 sen quedar con ninguén e atopar mil sonrisos coñecidos. Os bicos mezclados de alcohol e tabaco.

As conversas filosóficas. Puto Ferroliño, a tantos quilometros e eu aquí, nunha cidade fermosa donde nada e tan surrealista, nin a pedra da rúa tan quente, baleira de lembranzas..

E tan duro o último minuto na estación, cando todo sabe a salado, sabendo que cada minuto que paso lonxe, crece ese cristaíño que me separa cada vez máis e coloca a carón do olvido, do teu olvido..

O chega-la choiva de novo, non puiden evitar lembrar tódalas noites pasadas nestas últimas semanas. Todas elas tan especiais. Pero sen dúbida algunha, a raíña na miña memoria, é a lembranza dunha no comezo do verán. A noite de San Xoan. Debe ser certo o que din, que é unha noite máxica, diferente. Pecho os ollos e a escuridade convertese nas cores do ceo daquela praia, sobre a que reinaba un sol, agonizante. Unhas gaivotas espectantes. E dúas figuriñas bebendo birra e falando melancólicamente. Dous amigos, dous irmáns

Graciñas meu, nunca esquecerei isto, querote moito Rubén, moitísimo.

Ir a Xubia de cando en vez non está tan mal tampouco. Moitas caras coñecidas e por coñecer, moitos reecontros, moitos bicos. Despois de unha boa tarde de praia, non se pode pedir moito máis a un día como ese. Mar tranquiliño e un bonito sol.

Sempre presente, a alma da festa, Lome, non me fallou esa noite. Estabamos animadísimas e máis de un quedaba flipando cos nosos bicos. Houbo aplausos de por medio e todo, jaja. É a máis guapa.

Brunito tampouco podía faltar esa noite. Moitísimas risas como sempre que nos vemos, aínda que son pouquiñas veces..

E por ultimo, o meu Rafa. Vaia maniotas o erguerme unhas horas máis tarde de estar bailando no centro da pista toda a noite. Teño ganas xa de volver a ataca-la pista contigo meu.

DEUSES.

http://www.youtube.com/watch?v=6tlSx0jkuLM&ob=av2n