E o elefante xiraba sobre a pelota. Voltas e voltas. Un ollo de cor verde, e o ollo de sempre. Palabras perigosas, como o exceso. E a mesma rosa sen cor suxeitando ese cravo que sostén dañando ese vapor tan frío, ue antes era xeo. Malas ideas, raios de loucura persigue o que queda de autocontrol polo laberinto. É vítima. Dous corpos enfrentados por unha barreira sen sentido. Néboa. E sentimentos mortos que se aferran como pantasmas que regalan o pasado. Mentres ela, sen causa, levanta a man para enrroscarse o pé que pisa a area, preto das rochas desa praia, Cordóns de coiro. E eu sigo aquí baixo a lámpada vermella.
