Raíces con espiñas, saen to meu corazón ata clavarse neste cesped tan verde e quente, por culpa do rei do ceo. Aínda así o xeo segue tan duro, como se nunca puidese volverse líquido. A luz da farola tintineante, ollos escondidos entre as árbores, e barro na alameda. Terrazas de madeira sobre pedra e a noite cada vez máis curta. Escasea o tempo. Pronto haberá que volver a casa. A casa? Xa estou en casa. Paxaros atrapados en gaiolas. Un pouco de música. A música dame medo. Confusión entre pasos de baile perdidos entre verbas. Verde, todo aínda esta verde. Como me doe a cabeza. Cada vez caen máis. Buracos negros.
No hay comentarios:
Publicar un comentario